Γιατί πρέπει να τρώμε αχλάδια και γιατί μας αρέσει να τα τρώμε με τυρί.
Ας ξεκινήσουμε γνωρίζοντας καλύτερα το αχλάδι. Η αχλαδιά, που φύεται στα εύκρατα κλίματα, ανήκει στην τάξη των ροδοδών και στην οικογένεια των ροδοειδών, μαζί με πολλά άλλα οπωροφόρα δέντρα όπως η μηλιά, η βερικοκιά, η κερασιά, η ροδακινιά, η φραουλιά, αλλά και η αμυγδαλιά. Το «κοινό», Ευρωπαϊκό αχλάδι έχει συνηθέστατα το γνωστό καμπύλο σώμα που στενεύει σε έναν, άλλοτε μακρύτερο και άλλοτε βραχύτερο, λαιμό. Οι γνωστότερες ποικιλίες στη χώρα μας είναι οι κοντούλες, τα κρυστάλλια, η βουτυράτη και η Δουκέσσα.
Ποιο είναι το πιο ωφέλιμο μέρος του αχλαδιού; Η φλούδα! Ενώ οι μελέτες αποδεικνύουν ότι, τελικά, σε αντίθεση με αυτά που μας μάθαιναν παλιότερα, δεν είναι τόσο καλό να τρώμε τα φρούτα ακαθάριστα, στην περίπτωση του αχλαδιού, η φλούδα του είναι πολύτιμη: περιέχει τις μισές τουλάχιστον από τις θρεπτικές ίνες του φρούτου, και τρεις ως τέσσερις φορές περισσότερες φαινόλες απ’ό,τι η σάρκα, μεταξύ των οποίων αντιοξειδωτικά και αντιφλεγμονώδη φλαβονοειδή και κάποια, ενδεχομένως αντικαρκινικά, φυτικά θρεπτικά συστατικά, όπως το κινναμωμικό οξύ.
Αχλάδια, κατά προτίμηση με τα φλούδια, λοιπόν, αλλά με τι τυρί;
Με Gouda, που είναι ημίσκληρο τυρί με ήπια γεύση και «σιγοντάρει» το τραγανό και γλυκό αχλάδι, ιδανικά δε, με καπνιστό Gouda, αν καταφέρετε να το βρείτε. Με οποιοδήποτε chèvre, αλλά και με τις δικές μας ξινομυζήθρες, το Κατίκι, το Ανεβατό και όποιο άλλο μαλακό, ξινό τυρί θέλετε. Με Stilton, Gorgonzola, Roquefort, Danablu… μπλε να’ ναι και ό,τι να’ναι – το πικάντικο, κρεμώδες, αλμυρό τυρί παντρεύεται ιδανικά με τη γλύκα του αχλαδιού.
