Το καλοκαίρι –γενικότερα όποτε έχει ζεστό καιρό- θεωρείται η κατεξοχήν εποχή του ροζέ κρασιού.
Ελαφρύ, τσαχπίνικο, αεράτο, προκλητικό, νωχελικά επιθετικό, πολύπλοκα αρωματικό, καταξιώνεται τα τελευταία χρόνια στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Στην Ελλάδα, που το τραπέζι δεν έχει τόσους κανόνες ιεραρχίας, σταδιακής εναλλαγής, διαδοχικότητας γεύσεων, ποιοτικούς διαχωρισμούς, όπου το τυρί σε όλες του τις μορφές συνομιλεί με τα πιάτα, ή κρατάει την θέση του αυτούσιο, το ροζέ είναι ιδανική σταθερή παρέα στο τραπέζι.
Δεν είναι μόνο το χρώμα του που παρασύρει στην… la vie en rose, είναι όλη του η υπόσταση. Πριν πολλά χρόνια είχα και εγώ την άποψη ότι το ροζέ κρασί είναι υποδεέστερο, ότι φτιάχνεται με τα υπόλοιπα των σταφυλιών που δεν προορίζονται για τις καλές οινοποιήσεις. Ότι πολλές φορές είναι κόκκινες και λευκές ποικιλίες σε μια κατά τύχη, “στο περίπου” οινοποίηση, όπου δεν τυγχάνει της προσοχής που της αξίζει από τους οινοποιούς, για την παραγωγή ενός αξιόλογου προϊόντος. Η δυσπιστία ήταν δικαιολογημένη. Η εποχή όμως μετά το 1980 άφησε πίσω τα ειρωνικά σχόλια και έδωσε στο, ποιοτικό πια, ελληνικό ροζέ κρασί την θέση που του αξίζει, όχι ανάμεσα στα λευκά και κόκκινα, αλλά ισότιμα δίπλα τους.
Το σύγχρονο ροζέ είναι προϊόν δυναμικής δημιουργίας και πειραματισμού, που ακολουθεί μια συγκεκριμένη μοντέρνα οινοποίηση. Τα στέμφυλα (φλούδια του σταφυλιού) μένουν μέσα στον μούστο για λιγότερες ώρες από ότι για τα κόκκινα κρασιά, και αυτό δίνει τις πολύτιμες αποχρώσεις του χρώματος στο κρασί που ακολουθεί. Αυτή η τεχνική δεν συγκρατεί μόνο το χρώμα, αλλά συνθέτει και τις φρουτώδεις νύξεις κυρίως κόκκινων φρούτων, τα πιπέρια και τις καραμέλες που θα βρούμε στο ποτήρι, ανάλογα με την ποικιλία του σταφυλιού. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι συγκλονιστικό. Η παραπλάνηση του ροζ αιθέριου οπτικού θεάματος στο ποτήρι μπορεί να αποκαλυφθεί στιβαρότερη και πολυπλοκότερη εμπειρία από αυτή ενός καλού κόκκινου. Το ροζέ αποπλανώντας, αφήνει τελικά την γευστική φαντασία να παρασυρθεί σε άλλους κόσμους.
Δεν είναι τυχαία η ευλυγισία, η προσαρμοστικότητα, η δεκτικότητά του ροζέ κρασιού να κάνει παρέα με τις περισσότερες εθνικές κουζίνες, από τις κινέζικες γεύσεις στις κουβανέζικες, από τις βιετναμέζικες στις ινδικές, μέχρι τις γαλλικές και ιταλικές, τα ορεκτικά, τα τυριά και τα αλλαντικά, τα ψαρικά, τα λαχανικά στη σχάρα, τις σαλάτες, τα λαδερά, τα πιάτα με τυριά, τα ζυμαρικά και τα κρεατικά.
Σε κάποια έκθεση κρασιών λοιπόν έγινε το θαύμα για μένα. Από βαριεστιμάρα μάλλον να δοκιμάσω τις καινούργιες χρονιές και να ξαναδοκιμάσω τα γνωστά κρασιά, αποφάσισα να ψάξω μόνο τα ροζέ. Ήταν πάνω από 40 κρασιά, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί μου ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος, αυτός όλων των πορφυρών αποχρώσεων του πάθους μάλλον για κρασί.
Στο ροζέ καθοριστικό ρόλο, όπως και για μια γυναίκα φαντάζομαι, παίζει η εμφάνιση στο σύνολο της, μπουκάλι, ετικέτα και φυσικά το χρώμα που δεν περιμένει να σερβιριστεί για να αναδειχθεί. Ένα από τα βασικά θέλγητρά του που σε κατακτούν είναι η ζεστή πολυχρωμία στις ιώδεις ανταύγειες. Όσο για τα προσόντα του ανακαλύπτονται στις συνομιλίες, συνευρέσεις και τις διαπλοκές που μπορεί να καταφέρει στο τραπέζι. Οι ακροβατικές τάσεις του μπορούν να κρατήσουν την ισορροπία σε ένα ολοκληρωμένο γεύμα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πιάτο. Η χρωματική προτίμηση είναι προσωπικό θέμα. Τα αρώματα του παρασύρουν επίσης. Χρώμα ροδιού, κερασιού, φράουλας, ροδοπέταλου, κρεμμυδόφλουδας, με πορτοκαλί αποχρώσεις, ζωηρό ροδί και βαθύχρωμο ερυθρωπό, ανάλογα με την ποικιλία.
Τα ροζέ φτιάχνονται συνήθως από Syrah, Cabernet Sauvignon, Αγιωργίτικο και Ξινόμαυρο, των οποίων η τονικότητα τους δίνει την δύναμη να συνομιλήσουν με κρεατικά και έντονα τυριά.
Οι καλές «παρέες» για το ροζέ, αμέτρητες: από τις ώριμες γραβιέρες Νάξου και Τήνου στα εποχικά τοπικής παραγωγής ή στην παστουρμαδόπιττα με καλό κασέρι, και από τα λαδερά φασολάκια με κεφαλοτύρι στις μελιτζάνες ιμάμ με τυρί στο φούρνο. Συνοδεύστε με ροζέ το καλαμάρι γεμιστό με τυρί, τα ψητά λαχανικά με λευκό τυρί ή κοπανιστή, τις ομελέτες με τυριά, τα γεμιστά με τυρί ορτύκια και τα ρολά κοτόπουλου με τυρί, τις γαρίδες σαγανάκι με φέτα ή άλλο τοπικό τυρί, τα γεμιστά λουκάνικα, τα σουφλέ και τα ζυμαρικά φούρνου, τα ιταλικά λαζάνια με μπόλικη παρμεζάνα, ως την απλή Ελληνική σαλάτα, σε όλες τις εκδοχές της.
Παντού ροζέ, δυναμικές, καλοκαιρινές, ξεσηκωτικές αποχρώσεις στο ποτήρι και οι ξεχωριστές γεύσεις του αγαπημένου μας τυριού!
Η Άννα Γαλανού είναι Εθνολόγος που έχει παρακολουθήσει μαθήματα οινογνωσίας, είναι συνιδιοκτήτρια κάβας και αγαπάει πολύ το καλό κρασί.
