Παρόλο που στη σκέψη της Λατινικής Αμερικής η κτηνοτροφία δεν είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου, με την εξαίρεση ίσως της Αργεντινής,…
…μια περιήγηση στο street food των χωρών της, δείχνει πως το τυρί είναι βασικό συστατικό πολλών από τις λιχουδιές που απολαμβάνει κανείς «στα όρθια» Εmpanadas, anafres, pupusas, arepas… Εξωτικά ονόματα που κρύβουν μια γνωστή, αγαπημένη γεύση!
Η κουζίνα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπως και όλη τους η κουλτούρα, έχει επηρεαστεί από εγχώριους πολιτισμούς, αποικιοκρατικές συνήθειες, γεύσεις που έφεραν μετανάστες από όλο τον κόσμο. Έχει επίσης προσαρμοστεί στις εξαιρετικά διαφοροποιημένες κλιματικές και εδαφικές παραμέτρους των χωρών που επηρεάζουν καλλιέργειες και κτηνοτροφία.
Μπορεί να μην υπάρχει τεράστια ποικιλία γαλακτοκομικών προϊόντων σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, ειδικά όταν μιλάμε για τύπους τυριών, αλλά παραμένουν σημαντικά στη διατροφή –αλλά και το εισόδημα- ειδικά των αγροτικών περιοχών.
Έτσι, τα “τυρένια” σνακς, από το Μεξικό στη Γη του Πυρός, πρωταγωνιστούν σε όλες τις αγορές και ποικίλλουν όσο και οι λαοί που τα δημιουργούν!
Arepas: Επίπεδα κεκάκια από καλαμποκάλευρο, στη σχάρα, ψητά, βραστά ή τηγανιτά, από την Κολομβία, τη Βενεζουέλα ή τον Παναμά, που συνήθως παραγεμίζονται με λιωμένο τυρί, αλλά και κρέας, κοτόπουλο, θαλασσινά, αυγό ή λαχανικά.
Anafres: Πρόκειται ουσιαστικά για τα νάτσος της Ονδούρας – τεράστια tortilla chips με φασόλια και λιωμένο τυρί, παίρνουν το όνομά τους από το anafre, το πήλινο σκεύος στο οποίο σερβίρονται.
Pupusas: Το πιο συνηθισμένο σνακ στο Ελ Σαλβαδόρ μοιάζει πολύ με την arepa. Είναι κι αυτό ένα καλαμποκένιο κεκάκι, γεμισμένο με κρέας χοιρινό και τυρί που λιώνει, ή με τυρί που παρασκευάζεται με τα άνθη ενός κλήματος που υπάρχει μόνο στην Κεντρική Αμερική.
Choclo con queso: Στο Εκουαδόρ και το Περού σερβίρουν βραστό καλαμπόκι με ένα κομμάτι ενός φρέσκου, λευκού τυριού με ήπια γεύση. Το μυστικό της νοστιμιάς βρίσκεται στο εγχώριο καλαμπόκι των Άνδεων, αλλά το ελαφρώς αλμυρό queso, αναδεικνύει τη γεύση του!
Empanadas: Το πιο διαδεδομένο, ίσως, street food όλης της Λατινικής Αμερικής, από την Αργεντινή και τη Χιλή ως την Κόστα Ρίκα και το Ελ Σαλβαδόρ. Η ζύμη είναι από σιτάρι, καλαμπόκι ή plantain (είδος μπανανιάς), ενώ η γέμιση είναι από λιωμένο, λευκό τυρί και κρέας, θαλασσινά, καλαμπόκι ή λαχανικά. Στο Εκουαδόρ ειδικά, υπάρχουν τα empanadas de viento (του αέρα) που είναι αφράτα, τηγανιτά, γεμιστά με φρέσκο λευκό τυρί και πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη.
Quesadillas: Ξεροψημένα “σαντουιτσάκια” από tortilla με τυρί που, παραδοσιακά, ψήνονται στο comal, ένα επίπεδο μαντεμένιο σκεύος.
Provoleta: Αγαπημένη λιχουδιά στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, φτιαγμένη με τοπικό τυρί προβολόνε. Αρωματίζεται με ρίγανη ή τριμμένες πιπερίτσες chili και ψήνεται σε καυτές πέτρες μέχρι να καραμελώσει το εξωτερικό και να λιώσει το εσωτερικό. Συνοδεύεται από το γνωστό chimmichuri, σάλτσα από λάδι, αρωματικά και καυτερά μπαχαρικά.
Queijo coaljo: Ένα σκληρό, λευκό, αλμυρό, λαστιχωτό Βραζιλιάνικο τυρί που σερβίρεται σε καλαμάκι, ψημένο στα κάρβουνα.
Croquettes de Queijo: Τυροκροκέτες από τη Βραζιλία.
Coxinhas: Βραζιλιάνικο, μεταμεσονύκτιο σνακ, που αποτελείται από ξεψαχνισμένο κοτόπουλο βουτηγμένο σε αλεύρι και τηγανισμένο. Συχνά παραγεμίζεται και με catupiry, ένα μαλακό λιωμένο τυρί.
Pão de queijo: Ψωμάκι από αλεύρι ή ταπιόκα και τυρί, ένα από τα αγαπημένα ψωμιά της Βραζιλίας.
Αν λοιπόν βρεθείτε σε εκείνη τη γωνιά του πλανήτη, ξέρετε τι να αναζητήσετε αν πεινάσετε και βρίσκεστε στον δρόμο!
