Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, θα πρέπει να θυμηθούμε πως τα ιδανικά ταιριάσματα, είτε αναφέρονται σε ανθρώπους είτε σε κρασί και φαγητό, είναι αποτέλεσμα λεπτών ισορροπιών, συμβιβασμών και υποχωρήσεων. Και φυσικά, γνώσης και κατανόησης των χαρακτηριστικών και των ιδιοτήτων όσων συμμετέχουν σε αυτό το ταίριασμα.
Η Φέτα λοιπόν, που δικαίως θεωρείται το εθνικό μας τυρί, μια και η κατανάλωσή της αντιπροσωπεύει περισσότερο από τα 2/3 της συνολικής κατανάλωσης τυριού στην Ελλάδα, παράγεται σε ολόκληρη την ηπειρωτική χώρα και στο νομό Λέσβου, από πλήρες πρόβειο γάλα, στο οποίο μπορεί να προστίθεται έως 30% κατσικίσιο και παραμένει σε άλμη για τουλάχιστον δύο μήνες. Η μεγάλη γεωγραφική έκταση της ζώνης παραγωγής, το μείγμα του γάλακτος, ακόμα και η διάρκεια παραμονής ή η ένταση της άλμης, διαμορφώνουν μια απίστευτη ποικιλία διαφορετικών χαρακτήρων, που προφανώς ζητούν και διαφορετικό οινικό ταίρι. Από τις μαλακές, ήπιες και βουτυράτες, μέχρι τις σκληρές, πικάντικες και πιπεράτες, από εκείνες που ωριμάζουν σε δοχεία μέχρι τις βαρελίσιες, ή από τις επιθετικά αλμυρές μέχρι τις διακριτικά αλατισμένες, οι εκδοχές της Φέτας στήνουν ένα περίπλοκο δίχτυ συνδυασμών με το κρασί αλλά και γενικότερα με τα αλκοολούχα ποτά.
Στις πιο πικάντικες και αλμυρές εκδοχές της η Φέτα αποτελεί ωραίο μεζέ για το ούζο ή το τσίπουρο. Άλλωστε, δυο ελιές, λίγη τομάτα και ένα κομματάκι φέτα, αποτελεί το πιο συνηθισμένο συνοδευτικό τους στα καφενεία. Η Ρετσίνα αντιμετωπίζει επίσης αποτελεσματικά την ένταση και τη γευστική δύναμη της πιπεράτης Φέτας. Και επειδή αρκετοί «τρομάζουν» στην ιδέα αυτού του ιδιαίτερου ελληνικού κρασιού –αδίκως κατά τη γνώμη μας, μια και κυκλοφορούν πολλές Ρετσίνες νέας γενιάς, με φίνα προσωπικότητα και διακριτική παρουσία ρετσινιού- υπάρχει πάντα η λύση ενός στιβαρού, λευκού ξηρού κρασιού, με νεύρο και ισχυρό χαρακτήρα, που «πατάει» αποκλειστικά ή κυρίως στο Ασύρτικο.
Στις πιο μαλακές και ήπιες εκφράσεις της ή Φέτα αναζητά τη συντροφιά ενός λευκού ξηρού κρασιού, με ζωηρή αίσθηση στο στόμα, αλλά χωρίς εκρηκτικά αρώματα στη μύτη, για να επιτρέπει στα βουτυράτα αρώματα του τυριού να αναδειχθούν. Ετικέτες που στηρίζονται στο Σαββατιανό ή τον Ροδίτη, αποτελούν καλές επιλογές.
Επομένως, στο ερώτημα του τίτλου η απάντηση θα μπορούσε να είναι: Ναι, υπάρχει αλλά δεν είναι ένας μόνο, όπως δεν είναι μία και η Φέτα.
