Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε πως η γεύση ενός τροφίμου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως έργο και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να προστατεύεται από την κοινοτική οδηγία για τα δικαιώματα του δημιουργού.
Η απόφαση ήρθε ύστερα από προδικαστικό ερώτημα ολλανδικού δικαστηρίου για ένα τυρί!
Ήταν η πρώτη φορά που το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλήθηκε να γνωμοδοτήσει σε ένα θέμα που δεν αφορά την «κλασική διανοητική ιδιοκτησία».
Η υπόθεση αφορούσε το Heksenkaas, ένα τυρί για επάλειψη με κρέμα γάλακτος και αρωματικά χόρτα, το οποίο δημιουργήθηκε το 2007 από Ολλανδό έμπορο λαχανικών και νωπών προϊόντων.
Σήμερα, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του προϊόντος αυτού ανήκουν στη ολλανδική εταιρεία Levola, προς την οποία μεταβιβάστηκαν από τον εν λόγω έμπορο.
Από το 2014, η επίσης ολλανδική Smilde παρασκευάζει ένα προϊόν με την ονομασία Witte Wievenkaas για λογαριασμό αλυσίδας υπεραγορών της Ολλανδίας.
Θεωρώντας ότι οι ανταγωνιστές προσέβαλαν τα δικαιώματα του δημιουργού επί της γεύσης του Heksenkaas, η Levola προσέφυγε στην ολλανδική δικαιοσύνη, ζητώντας να σταματήσει η παραγωγή του ανταγωνιστικού προϊόντος από τη Smilde. Η Levola ισχυρίστηκε, αφενός, ότι η γεύση του Heksenkaas αποτελεί έργο που προστατεύεται βάσει του δικαιώματος του δημιουργού και, αφετέρου, ότι η γεύση του Witte Wievenkaas αποτελεί αναπαραγωγή του έργου αυτού.
Το αρμόδιο δικαστήριο υπέβαλε προδικαστικό ερώτημα στη Χάγη, ζητώντας να πληροφορηθεί εάν η γεύση ενός τροφίμου μπορεί να προστατεύεται βάσει της οδηγίας για το δικαίωμα του δημιουργού.
Στην απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπογραμμίζεται ότι σε αντίθεση με ένα λογοτεχνικό, εικαστικό, κινηματογραφικό ή μουσικό έργο, που αποτελεί ακριβή και αντικειμενική μορφή έκφρασης, ο προσδιορισμός της γεύσης τροφίμου στηρίζεται κατά βάση στις γευστικές αισθήσεις και εμπειρίες που είναι υποκειμενικές.
Άρα, η γεύση δεν μπορεί να εξεταστεί υπό το πρίσμα του δικαίου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Υπάρχουν, βέβαια, άλλοι νόμοι και κανονισμοί όπως αυτοί που προστατεύουν τα τυριά ΠΟΠ, από τις «απομιμήσεις».
