Τον χειμώνα ανεβαίναμε συχνά στο χωριό. Δεν είχαμε σπίτι εκεί. Μας φιλοξενούσε μια θεία που είχε κάτι σαν καλύβα μπροστά σε μια παραλία και κήπο μεγάλο στο πίσω μέρος.
Κάθε φορά που βγαίναμε στον κήπο, ένω σωρό ζώα πεταγόντουσαν από όλες τις πλευρές και μια ιδιότυπη χορευτική παράσταση ξεκινούσε για πάρτη μας και μόνο.
Την θεία, που δεν ξέρω καν αν ήταν πραγματικά θεία μας, την έλεγαν Βενετία. Πολύ μου άρεσε που είχε ένα όνομα πόλης και πολύ παράξενο μου φαινόταν που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ. Ήταν μια Βενετία κολλημένη κοντά στην παραλία του Αγίου Κωνσταντίνου και αποφασισμένη να δίνει μαθήματα αυτάρκειας σε όλους. Γιατί η θεία Βενετία έφτιαχνε τα πάντα μόνη της και ζούσε μόνο από όσα μεγάλωναν και πέθαναν εν τέλει στον κήπο.
Το καλύτερό της, όμως, ήταν το τυρί της. Μην φαντάζεσαι ότι είχαμε και εμείς τότε πολλά τυριά και ας μέναμε στην Αθήνα. Μια φέτα με πλούσια γεύση έφερνε κάθε τόσο ο πατέρας από τον Ζαφόλια κοντά στην Αθηνάς και ένα ροκφόρ όταν είχαμε γιορτή που η μάνα έκοβε σε μεγάλα κομμάτια και έβαζε σε περίοπτη θέση στο κέντρο του τραπεζιού, να το δούνε όλοι να μην μας πούνε τσιγκούνηδες.
Το τυρί της Βενετίας ήταν ένα κίτρινο τυρί. Ένα κασέρι που έφτιαχνε από πρόβειο και γίδινο γάλα, έπηζε σε μεγάλα καζάνια και αφού το έκανε μεγάλα κεφάλια, το άφηνε να ησυχάσει για 2-3 μήνες στο κατώι της καλύβας, τον μικρό παράδεισο της παιδικής μου ηλικίας.
Τα πάντα είχε αυτό το κατώι. Από ρίγανες που ξεραίνονταν κρεμασμένες ανάποδα στο ταβάνι μέχρι μεγάλα, πλαστικά δοχεία που κολυμπούσαν, άλλτε στην άλμη και άλλοτε στο λάδι, μεγάλες ελιές που τις φώναζαν θρουμπίτσες. Εκεί παραδίπλα ξεκουραζόταν και το κασέρι πάνω σε ένα αυτοσχέδιο ράφι από καλάμια και σκεπασμένο με λευκά, λινά σεντόνια που θα ζήλευαν ακόμα και νεόνυμφοι.
Αυτό το κασέρι μάς έκοβε η θεία Βενετία και μας το έφερνε στο τραπέζι κάθε πρωί δίπλα σε φρέσκο ψωμί που έβγαζε από το φούρνο και φύλαγε στο καλάθι διπλωμένο σε λουλουδιαστές πετσέτες. Αυτό το κασέρι έκανε την πιο νόστιμη πίτα μπλεγμένο με βούτυρο και φέτα. Αυτό το κασέρι θυμάμαι να λιώνει πάνω σε καλαμποκιένες πίτες που βάζαμε πάνω στη στόφα τα βράδια και μασουλούσαμε αχόρταγα ακούγοντας ιστορίες.
Ναι, τώρα έχουμε πολλά τυριά στο ψυγείο. Και, φυσικά, κοιτάμε να είναι όλα ΠΟΠ. Όμως, εκείνο το κασέρι της θείας Βενετίας δεν μπορεί να φυγεί ποτέ από το μυαλό μου. Εκείνη η γλυκιά, ήρεμη γεύση του είχε κάτι από την απλότητα και την αλήθεια μιας εποχής που τα ζώα χόρευαν στους κήπους μόνο για χάρη μας. Εκείνο το κασέρι, αν φτιαχνόταν σήμερα, θα το έλεγαν Βενετία και θα ταξίδευε σε όλον τον κόσμο.
